Argentijnse impressie
Door: Erik Couvee
Blijf op de hoogte en volg Peter
08 Maart 2014 | Argentinië, San Carlos de Bariloche
Het is nu donderdagavond 10 uur. Geheel donker om mij heen. Al zo'n zes uur en een vliegtuigdiner achter de rug van de 28 uur in de bus naar Bariloche. Een mooi moment om mijn gedachten even te laten gaan.
De eerste uurtjes van de bustocht schapen, koeien, paarden en, langs de weg, lama's en struisvogels gezien in een onmetelijke vlakke ruimte die bijna hypnotiserend werkt. Hier en daar ook een buizerd. Heel erg onnederlands. De lama's en struisvogels waren de dagelijkse kost voor de in Patagonie wonende indianen. Het verhaal gaat dat deze indianen zo nu en dan wat anders wilden: schaap en lam. Deze voortreffelijke beesten werden echter beheerd door de Engelsen, die vervolgens aan jagers de opdracht gaven de 'stelende' indianen te doden. Uiteindelijk heeft geen enkele Argentijnse indiaan het overleefd in tegenstelling tot de indianen die in het Chileense deel woonden. De laatste zes Argentijnse indianen zijn door een Fransman meegenomen naar Parijs om aldaar te worden tentoongesteld aan het volk.
De lange rit naar San Carlos de Bariloche bracht ons nog vele uren eindeloze vlaktes, winden die in Nederland tot de hoogste alarmfase zouden hebben geleid, de eerder genoemde fauna, zeer droge vegetatie, busstations in plaatsen waar je nog niet dood wil worden gevonden, een ontbijt en lunch met mierzoete koeken, een wit broodje dat je zelfs niet aan de eendjes in het Vondelpark zou durven voeren en een zeer plotselinge overgang naar een 'Zwitsers' landschap met door de ondergaande zon beschenen bergen, een overgang die mij bijna de adem benam. Vanaf het busstation in het donker met een ijzingwekkende vaart door twee taxi's ergens afgezet. Geen huis of appartement te zien. Het door ons gehuurde bleek alleen maar via een voor mij doodenge stijle trap te bereiken, hetgeen mij flink deed mopperen. Dan maar een hotel voor mij alleen, zo dacht en zei ik. Na binnenkomst en een korte rondleiding door de eigenaar bleken we in een chaletachtige woning terecht te zijn gekomen met een vermoeden (het was immers donker) op een prachtig uitzicht op het meer. Drie slaapkamers, twee badkamers, een open keuken en comfortabele living. Na een bezoek aan de supermarkt door mijn reisgenoten kon ik me niet meer herinneren enig verlangen naar een hotelkamer te hebben gehad.
Na rond een uur of 8 wakker te zijn geworden werd mijn blik getrokken door een miezerig regentje, een harde wind, huizenhoge golven en een grijze laaghangende lucht. Ha, dacht ik, Zandvoort! Maar vervolgens, in Zandvoort zijn toch geen bergen rondom de zee. Bovendien kwam de zon te voorschijn: adembemend prachtig. Nu zit ik in de zon, enigszins buiten de wind, met het lawaai van de golven en vlak voor mijn slaapkamer te genieten. Hier hoef ik nooit meer weg. Daarvoor een heerlijk ontbijt gegeten met geroosterd brood, de dagelijkse medicijnen, gebakken ei met pancetta en een paar bakken koffie. En straks met z'n vieren bespreken hoe nu verder. Zo kan ik nog weken doorgaan. We houden jullie op de hoogte.
Toch nog iets vergeten: mijn reisgenoten waren enigszins kritisch over mijn recensies van het restauranteten tot nu toe. Nou, ik kan jullie vertellen dat ik in El Calafate twee keer erg lekker heb gegeten en een keer gewoon lekker. En het ging niet om grote lappen vlees.
Verstuurd vanaf mijn iPad
De eerste uurtjes van de bustocht schapen, koeien, paarden en, langs de weg, lama's en struisvogels gezien in een onmetelijke vlakke ruimte die bijna hypnotiserend werkt. Hier en daar ook een buizerd. Heel erg onnederlands. De lama's en struisvogels waren de dagelijkse kost voor de in Patagonie wonende indianen. Het verhaal gaat dat deze indianen zo nu en dan wat anders wilden: schaap en lam. Deze voortreffelijke beesten werden echter beheerd door de Engelsen, die vervolgens aan jagers de opdracht gaven de 'stelende' indianen te doden. Uiteindelijk heeft geen enkele Argentijnse indiaan het overleefd in tegenstelling tot de indianen die in het Chileense deel woonden. De laatste zes Argentijnse indianen zijn door een Fransman meegenomen naar Parijs om aldaar te worden tentoongesteld aan het volk.
De lange rit naar San Carlos de Bariloche bracht ons nog vele uren eindeloze vlaktes, winden die in Nederland tot de hoogste alarmfase zouden hebben geleid, de eerder genoemde fauna, zeer droge vegetatie, busstations in plaatsen waar je nog niet dood wil worden gevonden, een ontbijt en lunch met mierzoete koeken, een wit broodje dat je zelfs niet aan de eendjes in het Vondelpark zou durven voeren en een zeer plotselinge overgang naar een 'Zwitsers' landschap met door de ondergaande zon beschenen bergen, een overgang die mij bijna de adem benam. Vanaf het busstation in het donker met een ijzingwekkende vaart door twee taxi's ergens afgezet. Geen huis of appartement te zien. Het door ons gehuurde bleek alleen maar via een voor mij doodenge stijle trap te bereiken, hetgeen mij flink deed mopperen. Dan maar een hotel voor mij alleen, zo dacht en zei ik. Na binnenkomst en een korte rondleiding door de eigenaar bleken we in een chaletachtige woning terecht te zijn gekomen met een vermoeden (het was immers donker) op een prachtig uitzicht op het meer. Drie slaapkamers, twee badkamers, een open keuken en comfortabele living. Na een bezoek aan de supermarkt door mijn reisgenoten kon ik me niet meer herinneren enig verlangen naar een hotelkamer te hebben gehad.
Na rond een uur of 8 wakker te zijn geworden werd mijn blik getrokken door een miezerig regentje, een harde wind, huizenhoge golven en een grijze laaghangende lucht. Ha, dacht ik, Zandvoort! Maar vervolgens, in Zandvoort zijn toch geen bergen rondom de zee. Bovendien kwam de zon te voorschijn: adembemend prachtig. Nu zit ik in de zon, enigszins buiten de wind, met het lawaai van de golven en vlak voor mijn slaapkamer te genieten. Hier hoef ik nooit meer weg. Daarvoor een heerlijk ontbijt gegeten met geroosterd brood, de dagelijkse medicijnen, gebakken ei met pancetta en een paar bakken koffie. En straks met z'n vieren bespreken hoe nu verder. Zo kan ik nog weken doorgaan. We houden jullie op de hoogte.
Toch nog iets vergeten: mijn reisgenoten waren enigszins kritisch over mijn recensies van het restauranteten tot nu toe. Nou, ik kan jullie vertellen dat ik in El Calafate twee keer erg lekker heb gegeten en een keer gewoon lekker. En het ging niet om grote lappen vlees.
Verstuurd vanaf mijn iPad
-
08 Maart 2014 - 20:32
Motti:
Het is dat ik met ogen dicht niet kan lezen, maar zelfs dan is de beschrijving voldoende om me te laten zien en voelen wat je beleeft. Prachtig..... -
08 Maart 2014 - 20:35
Trudi:
Wat een heerlijk verslag Eric het voelt bijna alsof ik er zelf bij ben. Was het maar waar!!!! Wat een geweldige ervaringen en wat kan jou dat eten schelen toch! Veel plezier nog! -
09 Maart 2014 - 09:03
Ineke:
Erik een mooi verslag, ik zie het allemaal voor me. En die steile trap.... wat doet het er toe. Gr. Ineke. -
10 Maart 2014 - 20:18
Jose Meerman:
hoi Peter,Volgens mij hebben Karin ,dirk-jan en de kinderen in Bariloche gewoond.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
